محرم 1444

آمدی و من باز حیران از تمام شلوغی‌ها خود را در آستانۀ خیمه‌هایت دیدم.
سلام…

می‌گویند: اضطرار یعنی از همه ناامید شوی و دیگر چاره‌ای نداشته باشی برای اندیشیدن؛ آنجاست که اجابت می‌رسد.

من ناامید شده‌ام؛ از خودم و از هرچه دستم می‌رسد. درمانده‌ام، اما صدای قدم‌های تو بوی اجابت می‌دهد.

ای ماه تمام، تو داغ دیدی و سوختی؛ و آن‌قدر سوختی که امن‌ترین و گرم‌ترین مأوای دل‌ها شدی تا همیشۀ زمان.

و من سیاهی عزایت را بر تن می‌کنم و چشم و دل به ماتمت می‌نشانم تا غبار تیرگی‌هایم را بسایم.

اینک به تو پناه آورده‌ام تا قدری هوایت را نفس بکشم و با چشمۀ اشکت وضو بگیرم. خود را به دست غمت می‌سپارم و با نوای «حسین، حسین»ات همراز می‌شوم؛ تا شاید قدمی، دمی، رنگ یاران_او را بگیرم.

سلام، ماه عاشقی