جلسه دكتر افروز و پدران

بسم‌الله الرحمن‌الرحيم

نكته‌هايي تربيتي از كارگاه دكتر افروز

12/بهمن/1395

• غايت ازدواج، رسيدن به آرامش است. همسر مطلوب بايد نوازشگر و آرامش‌بخش باشد. زن و مرد اگر دوست دارند همسري آرامش‌بخش باشند، بايد تمام جاذبه‌ها را تقديم همسر كنند؛ تا بچه‌ها محبت خالصانه و تمام و كمال پدر و مادر را به يكديگر مشاهده كنند. اگر آن‌ها پدرومادر را در حال محبت به يكديگر مشاهده نكنند، هزاربار جلسه‌آمدن و هزاران كتاب‌خواندن براي تربيت همسراني خوب در آينده، فايده‌اي ندارد.

خانواده مثل باغ است. «الرِّجالُ قَوّامُونَ عَلَي النِّساءِ» يعني شوهرها سنگربان باغِ خانواده هستند. مادرها بايد باغبانِ باغ باشند. بچه‌ها، گل‌ها و ميوه‌هاي باغ هستند.

دقت داشته باشيم تنها مادراني كه مانند باغبان به باغ رسيدگي مي‌كنند، مي‌توانند گل‌ها و ميوه‌ها را رشد دهند.

باتوجه به سخن پيامبر اكرم(صلي‌الله‌عليه‌وآله)، اگر تربيت را ده قسمت كنيم، نه‌ قسمتش مختص مادر است و فقط يكي از آنِ پدر است. اما همين يكي بسيار مهم و كاگشاست.

آن يكي چيست؟ اينكه پدر، بچه را بغل كند؟ اينكه او را خريد ببرد؟ و… .

اين‌ها لازم هستند؛ اما نقش اختصاصي پدر نيستند؛ چون مادر هم مي‌تواند اين كارها را بكند.

نقش اصلي پدر اين است كه دلِ باغبان باغِ خانواده، يعني مادر را گرم نگه‌دارد! شانه‌هايش را ماساژ دهد؛ نوازشش كند؛ به او آرامش دهد و… . خلاصه كاري كند كه باغبان با تبسم به گل‌هاي خانواده برخورد كند و در حضوروغياب پدر، او را تكريم نمايد.

• اينكه خداوند مي‌فرمايد: «هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ»؛ يعني قرار است همسران همديگر را در آغوش رواني بگيرند. عيب‌هاي يكديگر را بپوشانند؛ نيازهاي همديگر را تأمين كنند؛ همديگر را تأييد و تكريم كنند؛ به هم مسئوليت بدهند و… .

• پدرها و مادرها بايد در خانه طوري رفتار كنند كه وقتي دخترشان بزرگ شد، آرزو كند با كسي ازدواج كند كه منشش مثل پدرش باشد؛ يا وقتي پسرشان بزرگ شد، بخواهد همسري مثل مادرش انتخاب كند. همسري متبسم، گشاده‌رو، همدل، همراه، هميشه پشت همسر، آراسته و… .

• حواسمان باشد، اگر به خودمان اجازه دهيم در حضور فرزندان، دربارۀ همسرمان حرف‌هاي منفي بزنيم، جايگاه او را در ذهن كودك خراب كرده‌ايم. كافي است روزي چند جملۀ منفي بگوييم؛ «نمي‌دانم كجا مي‌رود؛ به من كه چيزي نمي‌گويد!»، «به من و بچه‌ها كه اصلاً توجهي ندارد!»، «هميشه يادش مي‌رود كليد ببرد!» و… .

همين روزي چند جمله، در سال مي‌شود چند هزار جمله. در نهايت وقتي فرزندمان به نوجواني رسيد، هزاران عبارت منفي دربارۀ پدر و مادرش شنيده است. چنين فرزندي قطعاً ذهنيت خوبي نسبت به والدينش ندارد و از عمق جان به آن‌ها عشق نمي‌ورزد. همين كه پدرومادرش برايش دوست‌داشتني نيستند، او را از فضاي خانه و خانواده گريزان مي‌كند.